ολολυκτόλης

ὀλολυκτόλης, ὁ (Α)

αυτός που συνηθίζει να θρηνεί, να ολολύζει, να ολοφύρεται.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὀλολύζω + κατάλ. -όλης (πρβλ. μαιν-όλης, σκωπτ-όλης), χωρίς όμως αντίστοιχο τ. ενεστ. σε -κτ-].